Discurso formulístico

O termo discurso formulístico refírese de maneira xeral a calquera secuencia lingüística que mostra algún grao de fixación, que aparenta estar total ou parcialmente prefabricada e que, por tanto, adoita asumirse que o falante memoriza como un todo. O grao de fixación (transparencia semántica, variabilidade gramatical, etc.) varía dunhas secuencias a outras, o que fai que as fronteiras entre o que é formulístico ou non sexa difusa. Baixo o paraugas xeral desta etiqueta, entrarían fenómenos como refráns, expresións idiomáticas de significado transparente ou non, rutinas conversacionales (fórmulas de saúdo, agradecemento, etc.), combinacións léxicas frecuentes (o que en inglés se coñece como collocations), paquetes léxicos (en inglés lexical bundles), etc. Algúns lingüistas defenden o papel facilitador deste tipo de fórmulas na produción e comprensión lingüísticas, ao supoñer unha importante redución en termos de custo de procesamento, tanto na produción como na recepción da mensaxe. 

O papel das rutinas e os patróns na aprendizaxe da segunda lingua deu lugar a dúas posicións diferentes. Uns consideran que facilitan a aprendizaxe, xa que conducen ao discurso creativo cando o aprendiz se dá conta de que non se trata dun todo, senón que existen diferentes elementos e formas que se poden combinar con outras. Outros especialistas coidan que os aprendices non forman oracións na segunda lingua partindo deste tipo de fórmulas, por iso carecen de importancia e adoitan aparecer durante un período curto de tempo no proceso de aprendizaxe.